Mesela nevjerstva mušerria (zakonodavca koji propisuje zakone oprečne Allahovom) je bila mesela oko koje nije postojalo razilaženje u prvim odabranim generacijama kao i kod onih koji su došli poslije njih a koji su ispravno shvatili suštinu tevhida i širka.
Ono čega trebamo biti svjesni jeste da ispravno konstatovanje ove mesele spada u veoma bitna pitanja i velike osnove koje se vežu za Allahov tevhid koji je Njegovo pravo kod ljudi. Kada pogledaš govor i pisanje onih koji negiraju nevjerstvo mušerria (zakonodavca koji propisuje zakone oprečne Allahovom), vidjećeš kako isti daju veliku pažnju pravima ljudi i onoga što se veže za njihove živote, te govore o fitni koja nastaje sebebom poništavanja prava ljudi. Dok oni koji govore o nevjerstvu mušerria i pojašnjavaju da je takav postupak veliki širk, oni govore i brane Allahovo pravo. I to je upravo ono što je obaveza svakog muvehhida, da da prednost Allahovom pravu nad svim ostalim pravima. To je ono čime je Uzvišeni poslao sve vjerovjesnike i poslanike.
Vjerovjesnici i poslanici su slati narodima među kojima je su bili prošireni razni oblici nevaljalih i ružnih djela, od otimanja tuđeg imetka, bespravnog prolijevanja krvi, razvarata i ostalih velikih grijeha, ali pored toga vjerovjesnici se nisu najprije posvećivali tome u svojoj dawi, već su se najprije posvetili pravu Uzvišenog Allaha. Kaže Uzvišeni:
ولقد بعثنا في كل أمة رسولا أن اعبدوا الله واجتنبوا الطاغوت
„Mi smo svakom narodu poslanika poslali: ‘Allaha obožavajte, a taguta se klonite’.“ (Nahl, 36)
Šta više nekom od njih (tj poslanika i vjerovjesnika) bi se prijetilo kaznom i mučenjem od strane njegova naroda ali on ne bi obraćao pažnju na to već bi bio ljubomoran na pravo Uzvišenog Gospodara.
Kaže Uzvišeni:
قَالُوا يَا شُعَيْبُ أَصَلَاتُكَ تَأْمُرُكَ أَن نَّتْرُكَ مَا يَعْبُدُ آبَاؤُنَا أَوْ أَن نَّفْعَلَ فِي أَمْوَالِنَا مَا نَشَاءُ ۖ إِنَّكَ لَأَنتَ الْحَلِيمُ الرَّشِيدُ (87) قَالَ يَا قَوْمِ أَرَأَيْتُمْ إِن كُنتُ عَلَىٰ بَيِّنَةٍ مِّن رَّبِّي وَرَزَقَنِي مِنْهُ رِزْقًا حَسَنًا ۚ وَمَا أُرِيدُ أَنْ أُخَالِفَكُمْ إِلَىٰ مَا أَنْهَاكُمْ عَنْهُ ۚ إِنْ أُرِيدُ إِلَّا الْإِصْلَاحَ مَا اسْتَطَعْتُ ۚ وَمَا تَوْفِيقِي إِلَّا بِاللَّهِ ۚ عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ وَإِلَيْهِ أُنِيبُ وَيَا قَوْمِ لَا يَجْرِمَنَّكُمْ شِقَاقِي أَن يُصِيبَكُم مِّثْلُ مَا أَصَابَ قَوْمَ نُوحٍ أَوْ قَوْمَ هُودٍ أَوْ قَوْمَ صَالِحٍ ۚ وَمَا قَوْمُ لُوطٍ مِّنكُم بِبَعِيدٍ (89) وَاسْتَغْفِرُوا رَبَّكُمْ ثُمَّ تُوبُوا إِلَيْهِ ۚ إِنَّ رَبِّي رَحِيمٌ وَدُودٌ (90) قَالُوا يَا شُعَيْبُ مَا نَفْقَهُ كَثِيرًا مِّمَّا تَقُولُ وَإِنَّا لَنَرَاكَ فِينَا ضَعِيفًا ۖ وَلَوْلَا رَهْطُكَ لَرَجَمْنَاكَ ۖ وَمَا أَنتَ عَلَيْنَا بِعَزِيزٍ (91) قَالَ يَا قَوْمِ أَرَهْطِي أَعَزُّ عَلَيْكُم مِّنَ اللَّهِ وَاتَّخَذْتُمُوهُ وَرَاءَكُمْ ظِهْرِيًّا ۖ إِنَّ رَبِّي بِمَا تَعْمَلُونَ مُحِيطٌ (92) وَيَا قَوْمِ اعْمَلُوا عَلَىٰ مَكَانَتِكُمْ إِنِّي عَامِلٌ ۖ سَوْفَ تَعْلَمُونَ مَن يَأْتِيهِ عَذَابٌ يُخْزِيهِ وَمَنْ هُوَ كَاذِبٌ ۖ وَارْتَقِبُوا إِنِّي مَعَكُمْ رَقِيبٌ
„O Šuajbe”, govorili su oni, “da li molitva tvoja traži od tebe da napustimo ono što su preci naši obožavali ili da ne postupamo sa imanjima našim onako kako nam je volja? E baš si “obazriv” i “razuman”!”/87/ “O narode moj”, govorio je on, “šta mislite, ako sam pri jasnom dokazu od Gospodara moga i On mi dao lijepu opskrbu?! Ja ne želim činiti ono što vama zabranjujem; jedino želim učiniti dobro koliko mogu, a uspjeh moj zavisi samo od Allaha; u Njega se uzdam i Njemu se obraćam. /88/ O narode moj ! Neka vas neslaganje sa mnom nikako ne dovede do toga da vas zadesi ono što je zadesilo Nuhov narod, ili Hudov narod, ili Salihov narod. A i Lutov narod nije od vas daleko. /89/ I tražite oprost od Gospodara svoga, i onda Mu se pokajte! Gospodar je moj , uistinu, milostiv i Onaj Koji voli.” /90/ “O Šuajbe”, rekoše oni, “Mi ne shvatamo mnogo toga što ti govoriš, a vidimo da si ti medu nama jadan; da nije rodbine tvoje, mi bismo te kamenovali, ti nad nama nemaš moć i ne uživaš nikakav ugled.” /91/ “O narode moj”, reče on, “zar rodbina moja kod vas ima veći ugled od Allaha, a Njega ste iza sebe odbacili?! Uistinu Gospodar moj ono što radite znanjem obuhvata.”
Šta više, Uzvišeni Allah je u Svojoj Knjizi pojasnio da je najveća fitna fitna upadanja u kufr i širk – grijeh koji se ne oprašta (bez teobe). Kaže Uzvišeni:
والفتنة اشد من القتل
“A fitna (tj širk) je gora od ubistva.”
Puno je danas onih koji plaču zbog raznoraznih fitni koje se danas dešavaju u našem svijetu ali je jako malo onih koji plaču zbog fitne širka koji predstavlja zanemarivanje i upropašćavanje Allahovog prava, osim onih kojima se Allah smilovao. A tih takvih je danas malo u ovom vremenu u kojem paganstvo i nevjerstvo proganja tevhid od istoka do zapada, pod različitim parolama i sloganima.
Iz djela: Fitnetul asri et – tešri, autora Ebu Abdullaha Sadika ibn Abdullaha, jednog od najpoznatijih učenika šejha Sulejmana Ulvana
https://www.facebook.com/idrizbilibani.official/posts/2285381041762161?__tn__=K-R