Kufr nimeta – negiranje i nezahvalnost na Allahovim blagodatima.
U narednim tekstovima govrićemo, uz Allahovu pomoć i dozvolu, o djelima koja su sebeb spuštanja Allahove kazne na jedan narod, zajednicu ili sve ljude općenito.
Prvi od tih sebeba jeste kufr nimeta, ili negiranje i nezahvalnost na Allahovim blagodatima. Kaže Uzvišeni Gospodar u Svojoj plemenitoj Knjizi:
وَضَرَبَ اللَّهُ مَثَلًا قَرْيَةً كَانَتْ آمِنَةً مُطْمَئِنَّةً يَأْتِيهَا رِزْقُهَا رَغَدًا مِنْ كُلِّ مَكَانٍ فَكَفَرَتْ بِأَنْعُمِ اللَّهِ فَأَذَاقَهَا اللَّهُ لِبَاسَ الْجُوعِ وَالْخَوْفِ بِمَا كَانُوا يَصْنَعُونَ
„Allah navodi kao primjer jedno naselje koje je bilo sigurno i spokojno, u koje je u izobilju dolazila ukusna hrana sa svih strana, pa je zanijekalo Allahove blagodati, pa mu je Allah dao da iskusi i glad i strah zbog onoga što su stanovnici njegovi činili.“ (Nahl, 112)
Kaže Ibn Kesir u komentaru ovog ajeta: „Ovo je primjer stanovnika Meke jer je Meka bila siguran, stabilan i smiren grad kome su dolazili okolni narodi, a ko uđe u nju bio je siguran i bez straha. Pa su oni )stanovnici Meke) zanijekali Allahovu blagodat, a najveća od njih jeste poslanstvo Muhammeda, sallallahu alejhi ve sellem, njima. Pa je Allah zbog toga zamijenio njihovo stanje suprotnim i dao da okuse glad nakon što su im dolazili raznovrsni polodovi. Uzvišeni ih je prokleo sa sedam gladnih godina kao sedam Jusufovih godina, i samo u prvoj godini kazne koja ih je stigla nestalo je sve što su imali, te su bili primorani jesti devine dlake, koje su se miješalje s njenom krvlju kada bi je zaklali. Uzvišenih ih je isto tako kaznio strahom, pa im je sigurnost zamijenjena strahom od Allahovog Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, i njegovih ashaba, kada su se iselili u Medini, i strahom od njegove moći, vojske i izvidnica.“ (Skraćeno iz tefsira Ibn Kesira)
Takođe, Uzvišeni nam navodi još jedan primjer naselja koje je zanegiralo Allahove blagodati a to su stanovnici Sebe’a. Kaže Uzvišeni:
لقَدْ كَانَ لِسَبَإٍ فِي مَسْكَنِهِمْ آيَةٌ جَنَّتَانِ عَنْ يَمِينٍ وَشِمَالٍ كُلُوا مِنْ رِزْقِ رَبِّكُمْ وَاشْكُرُوا لَهُ بَلْدَةٌ طَيِّبَةٌ وَرَبٌّ غَفُورٌ فَأَعْرَضُوا فَأَرْسَلْنَا عَلَيْهِمْ سَيْلَ الْعَرِمِ وَبَدَّلْنَاهُمْ بِجَنَّتَيْهِمْ جَنَّتَيْنِ ذَوَاتَيْ أُكُلٍ خَمْطٍ وَأَثْلٍ وَشَيْءٍ مِنْ سِدْرٍ قَلِيلٍ * ذَلِكَ جَزَيْنَاهُمْ بِمَا كَفَرُوا وَهَلْ نُجَازِي إِلَّا الْكَفُورَ
„Stanovnici Sebe imali su znak u mjestu u kom su živjeli: vrtove, zdesna i slijeva. Jedite od opskrbe Gospodara svoga i budite Mu zahvalni; lijepo mjesto i Gospodar Koji puno prašta. Ali oni su se okrenuli, pa smo na njih vodenu bujicu pustili, i zamijenili im njihove vrtove drugim vrtovima sa plodovima gorkim i tamariskom i nešto malo divljeg lotosa. Kaznili smo ih tako zato što su bili nezahvalni, a da li Mi kažnjavamo ikog drugog osim nezahvalnog.“ (Sebe, 14 – 16)
Kaže Ibn Kesir: „Sebe su bili jemenski vladari i stanovnici. Živjeli su u izobilju, blagodatima, obilnoj opskrbi, usjevima i plodovima. Allah im je poslao poslanike koji su im naređivali da jedu ono čime ih je opskrbio i da Mu zahvaljuju tako što će jedino Njega vjerovati i ibadet Mu činiti. Oni su bili u takvom stanju jedno vrijeme a potom su se odmetnuli od onoga što im je naređeno, te su kažnjeni poplavom i rasrpršavanjem kojekuda.“
Pa koliko Allahu zahvaljujemo riječima i koliko Allahu zahvaljujemo djelima? https://www.facebook.com/idrizbilibani.official/posts/2312830325683899?__tn__=K-R
Prof. Idriz Bilibani